Ik was te gast in een podcast over veerkracht. Ik vertelde er veel over mijn mama, die me nog steeds bijstaat met de beste warme raad, ook 14 jaar na haar dood. Ze heeft Sander nooit gekend, maar misschien zitten ze nu ergens samen een boek te lezen in de zon, zoals wij samen deden op het schilderij dat zij maakte.
De podcast werd gemaakt door Veerle Schaltin van Wiebelwoorden. Ik schreef ook Sanders verhaal onder haar deskundige en warme begeleiding.
Zij leerde me door te schrijven, als het ware zonder je pen van het papier te nemen zodat je je oordelende ik even uitschakelt. Pas later komt de fase van nadenken, herschrijven en mooi maken. Ze leerde me hoe ik toegang vond naar oude herinneringen. En ze leerde me te schrijven volgens het aloude principe van Show, don’t tell. Dus, als iemand me vertelt dat ik zo visueel kan schrijven en ze de scènes voor zich zien, denk ik bij mezelf, ‘dank je, Veerle!’
